ความห่างไกล ทำให้เราคิดอยู่ สอง อย่าง คือ?
การที่เราต้องจากบ้านมาไกล ทำให้เราคิดถึง คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อน คิดถึงความทรงจำดีๆที่ผ่านมา ยิ่งนานวันก็ยิ่งคิดถึง เมื่อเราใกล้ชิดหรือผูกผันกับสิ่งใดนานๆ เมื่อเราต้องจากมาไกลไม่ว่านานเท่าไร เราก็จะคิดถึงสิ่งนั้นอยู่เสมอ เมื่อเรายิ่งโตเราก็ยิ่งต้องเผญิชกับหลายๆสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นการจากไกล การสูญเสีย ความห่างไกล การต้องอยู่คนเดียว เช่น ตั้งแต่เด็กจนถึงมัธยมปลาย ใครบางคนหรืออีกหลายๆคนอาจจะได้อยู่กับพ่อแม่ และมื่อถึงเวลาที่ต้องเข้าศึกษาในระดับอุดมศึกษา ก็ทำให้เราต้องตัดสินใจ และเลือกอนาคตให้กับตัวเอง บางคนก็เลือกที่จะอยู่ใกล้บ้าน เลือกเรียนมหาวิทยาลัยที่อยู้ใกล้บ้าน บางคนก็เลือกมหาวิทยาลัยที่ไกลจากบ้าน ซึ่งการตัดสินใจครั้งนี้ บางคนที่เลือกมหาวิทยาลัยใกล้บ้านนั้นก็ทำให้เราได้ใกล้ชิดกับพ่อกับแม่ กับสิ่งที่เราผูกผันเหมือนเดิม แต่เมื่อเราเลือกมหาวิทยาลัยที่ไกลบ้าน เราก็ต้องห่างพ่อ ห่างแม่ ห่างบ้าน ห่างจากคนที่เรารัก ห่างจากสิ่งที่เราผูกผัน ซึ่งมันทำให้เราคิดถึงและคิดมาก เมื่อชีวิตเราต้องปรับเปลี่ยนกับการใช้ชีวิตที่ห่างไกลจากที่เราผูกผันและคุ้นเคย ยิ่งเราต้องมาอยู่หอ ต้องใช้ชีวิตคนเดียว ต้องมาอยู่ในที่ไม่เคยอยู่ มาอยู่ต่างถิ่น การใช้ชีวิตในประจำวันก็เปลี่ยนไป ทั้งการกิน การอยู่ การเดินทาง สิ่งเหล่านี้มันเปลี่ยนไปจึงทำให้เราคิดถึงสิ่งที่เราเคยอยู่ เคยกิน เคยไปไหนมาไหน และยิ่งต้องใช้ชีวิตคนเดียว โดยไม่มีพ่อกับแม่ คอยบอกคอยสอนเหมือนอยู่บ้าน มันทำให้เราคิดมาก คิดไปต่างๆนาๆ ว่า พ่อกับแม่จะเป็นยังไงบ้าง ท่านจะเหนื่อยกับการทำงานมากแค่ไหนเมื่อเราต้องห่่างจากท่าน ใครจะช่วยงานท่านเมื่อเราไม่อยู่ เราจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้ไหม เราจะใช้ชีวิตอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยได้ไหม เราจะอยู่กับสังคมนี้ได้ไหม ความคิดต่างๆนาๆมากมายจนเราต้องต้องบอกตัวเองเสมอ เมื่อเราเลืออนาคตของเราแล้ว เราเป็นคนเลือกชีวิตให้เราเอง เราเลือกที่จะห่างไกลจากคนที่เรารัก เราก็ต้องอยู่กับความคิดถึงและความคิดมากของเราให้ได้ เราต้องผ่านมันไปให้ได้ เราต้องบอกตัวเองเสมอว่าเราต้องทำอนาคตให้ดี เพื่อพ่อกับแม่ จะได้ภูมิใจในตัวตัวเรา ความห่่างไกลจะทำให้เราคิดถึงและคิดมาก แต่ถ้าเราก็สามารถเอาความคิดถึงและความคิดมากมาเป็นแรงบันดาลใจก็จะให้เราประสบความสำเร็จได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น